مکانیسم اثر دیفنوکسیلات

دیفنوکسیلات احتمالاً به صورت موضعی و مرکزی باعث مهار حرکات دودی روده می شود. آتروپین که عمدتاً به دلیل جلوگیری از سوءاستفاده دارویی به این فرآورده اضافه می شود، دارای خاصیت ضد موسکارینی می باشد.

فارماكوكينتيك

متابولیسم دیفنوکسیلات کبدی است و متابولیت اصلی دارو نیز اثری مشابه خود دارو دارد. نیمه عمر دیفنوکسیلات ۲.۵ ساعت و نیمه عمر متابولیت آن در حدود ۱۲ ساعت است. زمان لازم برای شروع اثر یک ساعت و مدت اثر آن ۴-۳ ساعت می باشد. دفع دارو از طریق مدفوع و کلیه است.

موارد منع مصرف دیفنوکسیلات

در اسهال شدید ناشی از کولیت اولسراتیو یا ناشی از کولیت پسودو ممبران نباید مصرف شود.

هشدارها

۱. کودکان و بیماران سالخورده، به ضعف تنفسی ناشی از دیفنوکسیلات حساس تر هستند.
۲. در افراد مبتلا به دهیدراتاسیون و مبتلا به اسهال ناشی از میکروارگانیسم ها با احتیاط فراوان مصرف شود.

عوارض جانبی دیفنوکسیلات

عوارض آن معمولاً کم و شامل تاری دید، مشکل در دفع ادرار، خشکی پوست و دهان یا تب می باشد.

تداخل دارويي دیفنوکسیلات

مصرف همزمان دیفنوکسیلات با سایر داروهای اعتیادآور و مضعف CNS خطر اعتیاد را افزایش می دهد. مصرف همزمان این دارو با داروهای پائین آورنده فشارخون با اثر تضعیف CNS می تواند اثر مضعف CNS دیفنوکسیلات را افزایش دهد. اثر ضدموسکارینی آمانتادین، هالوپریدول، فنوتیازین ها و پروکائین آمید ممکن است اثرات آتروپین موجود در این فرآورده را افزایش دهد. مصرف همزمان با داروهای مهارکننده مونوآمینواکسیداز (MAO) ممکن است منجر به بروز ناگهانی بحران پرفشاری خون شود.

نکات قابل توصیه

۱. در صورت بروز تحریک معده همراه غذا مصرف شود.
۲. در صورت مصرف طولانی مدت، احتمال وابستگی به دارو وجود دارد. مصرف طولانی مدت این دارو، فقط در صورت بهبود علایم بالینی بیماری و زیر نظر پزشک باید صورت گیرد.
۳. به دلیل بروز خواب آلودگی یا سرگیجه از انجام کارهایی که نیازمند دقت هستند از جمله رانندگی، خودداری شود.

اشکال دارویی دیفنوکسیلات
Tablet: Diphenoxylate HCL ۲.۵ mg + Atropine Sulfate ۰.۰۲۵ mg

مکانیسم اثر بیزاکودیل

این دارو با اثرگذاری مستقیم بر روی عضلات صاف روده باعث افزایش حرکات پریستالتیک روده می‌شود.

فارماكوكينتيك

اثر این دارو پس از ۸-۶ ساعت شروع می‌شود.

موارد منع مصرف

در صورت وجود آپاندیسیت یا نشانه‌های آن یا خونریزی مقعد و نیز انسداد روده با علت نامشخص نباید از بیزاکودیل استفاده  شود. این دارو در صورت کولوستونی یا ایلنوستومی نیز نباید مصرف شود.

هشدارها

استفاده از این دارو در کودکان با سن کمتر از ۶ سال باید با دستور پزشک صورت گیرد.

عوارض جانبی بیزاکودیل

از عوارض احتمالی این دارو می توان به آروغ زدن، کرامپ، اسهال، تهوع و تحریک پوستی در اطراف مقعد اشاره کرد.

تداخل دارويي

مصرف بیش از حد این دارو باعث دفع املاح پتاسیم می‌شود و اثر داروهای مدر در کاهش غلظت سرمی پتاسیم را کاهش می‌دهد.

مصرف همزمان داروهای ضد اسید و شیر با قرص‌های بیزاکودیل ممکن است باعث حل شدن سریع روکش قرص ها و درنتیجه بروز تحریک معده یا دوازدهه شود.

نکات قابل توصیه

۱. از جویدن یا خرد کردن قرص‌های بیزاکودیل یا از مصرف آن با داروهای ضد اسید خودداری شود.

۲. در صورت وجود آپاندیسیت و تا دو ساعت بعد از مصرف سایر داروها از مصرف این داروها خودداری شود.

۳. مصرف طولانی مدت این دارو ممکن است باعث وابسته شدن کار روده به آن شود.

۴. احتمال بروز بثورات جلدی و کرامپ به خصوص در صورت مصرف با معده خالی وجود دارد.

اشکال دارویی بیزاکودیل

Entric Coated Tablet : ۵ mg

Suppository : ۱۰ mg

Pediatric Suppository :۵ mg

فارماكوكينتيك

فراهمی زیستی این دارو به صورت خوراکی حدود ۴۰ درصد است. جذب دارو همراه با غذا به شکل کپسول (نه قرص) کاهش می‌یابد. اوج غلظت سرمی دارو از زمان مصرف تا ۲ ساعت بعد از آن حاصل می‌شود. این دارو به طور گسترده در بافت‌ها منتشر می‌شود به طوری که غلظت آن در بافت‌ها بیش از پلاسما خواهد بود. این دارو به مقدار کم در کبد متابولیزه می‌شود و بقیه آن به صورت تغییر نیافته عمدتاً از طریق صفرا دفع می‌شود.

موارد منع مصرف آزیترومایسین

در صورت وجود نارسایی کبد، این دارو نباید مصرف شود.

هشدارها

در صورت ابتلای بیمار به نارسایی کبدی یا کلیوی، تاکیکاردی بطنی و پورفیری، این دارو باید با احتیاط فراوان مصرف شود.

عوارض جانبی آزیترومایسین

تهوع، استفراغ، احساس ناراحتی در شکم، اسهال، کهیر، بثورات جلدی و سایر واکنش‌های آلرژیک، کاهش برگشت پذیر قدرت شنوایی در صورت مصرف مقادیر زیاد دارو، یرقان انسدادی و مشکلات قلبی از عوارض مصرف این دارو هستند.

تداخل دارويي

این دارو نیز مانند آزیترومایسین با تعدادی از داروها تداخل دارد

نکات قابل توصیه

بهتر است این دارو ( به ویژه کپسول آن ) با معده خالی مصرف شود ولی در صورت بروز تحریک گوارشی می‌توان دارو را با غذا نیز مصرف کرد

مقدار مصرف آزیترومایسین

بزرگسالان: این دارو به طور معمول به مقدار ۵۰۰ میلی‌گرم یک بار در روز به مدت ۳ روز مصرف می‌شود. در درمان عفونت‌های تناسلی کلامیدیایی و عفونت مجاری ادراری غیر گونوکوکی، یک گرم به صورت تک دوز مصرف می‌شود.
کودکان : برای کودکان با سن بیش از ۶ ماه ۱۰mg/kg یک بار در روز به مدت ۳ روز یا براساس وزن کودک به ترتیب زیر مصرف می شود: برای وزن ۱۵ تا ۲۰ کیلوگرم: مقدار ۲۰۰ میلی‌گرم، برای وزن ۲۶ تا ۳۵ کیلوگرم: مقدار ۳۰۰ میلی‌گرم، برای وزن ۳۶ تا ۴۵ کیلوگرم: مقدار ۴۰۰ میلی‌گرم ( این مقادیر یک بار در روز به مدت ۳ روز مصرف می‌شوند).

مکانیسم اثر متفورمین

متفورمین از طریق کاهش گلوکونئوژنز و افزایش مصرف محیطی گلوکز اثر می‌کند. از آنجا که تنها در حضور انسولین آندوژن اثر دارد، دارو تنها در افرادی مؤثر است که بخشی از سلول‌های پانکراس آن‌ها سالم باشد. تصور می‌شود که متفورین تعداد و یا قدرت اتصال انسولین به گیرنده‌های غشاء سلول، به ویژه گیرنده‌های محیطی را افزایش می‌دهد.

فارماكوكينتيك

فراهمیزیستی دارو ۶۰-۵۰ درصد است ولی غذا، سرعت و میزان جذب دارو را کاهش می‌دهد. نیمه عمر دارو ۲/۶ ساعت است و به صورت تغییر نیافته از طریق کلیه‌ها دفع می‌شود.

موارد منع مصرف متفورمین

دارو در مواردی مانند بیماری‌های کبدی و کلیوی، بیماری‌های قلبی، استعداد ابتلا به اسیدوز لاکتیک، عفونت شدید، سوختگی شدید، جراحی، تروما، دهیدراتاسیون، اغمای دیابتی و کتواسیدوز نباید مصرف شود.

هشدارها

۱- در افراد مسن به دلیل احتمال وجود بیماری‌های عروق محیطی و یا اختلال عملکرد کلیوی، دارو باید با احتیاط مصرف شود.
۲- در شرایطی مانند اسهال، استفراغ، فلج معده، انسداد روده و دیگر شرایطی که جذب غذا را به تأخیر می‌اندازد، ‌ممکن است تغییر مقدار مصرف دارو لازم بوده و یا انسولین جایگزین آن شود.
۳- در پرکاری یا کم کاری تیروئید تنظیم مقدار مصرف دارو لازم است.

عوارض جانبی متفورمین

مهم‌ترین عوارض جانبی ناشی از متفورین بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، اسهال(معمولاً زودگذر)، اسید لاکتیک( قطع درمان لازم می‎باشد) و کاهش جذب ویتامینB۱۲  می‌باشند.

تداخل دارويي

سایمتیدین، آمیلوراید، بلوک کننده‌های کانال کلسیم، دیگوکسین، مرفین، پروکائین آمید، کینین، راینتیدین، تریامترن، تری متوپریم و وانکومایسین که توسط انتقال توبولار کلیوی دفع می‌شوند، ‌غلظت پلاسمایی مت فورمین را افزایش داده و با کلیرانس کلیوی آن تداخل می‌کنند.

نکات قابل توصیه متفورمین

۱- مصرف متفورمین باید به مدت ۲ روز قبل از جراحی یا استفاده از مواد حاجب برای آزمایشات پزشکی قطع شود.
۲- در صورت بروز علائم اسیدوز لاکتیک( اسهال، درد، کرامپ‌های عضلانی، تنفس کوتاه و سریع، خستگی، ضعف و خواب آلودگی و یا استفراغ سریعاً به پزشک مراجعه شود.

مقدار مصرف متفورمین

دارو به میزان ۵۰۰ میلی‌گرم هر ۸ ساعت یا ۸۵۰ میلی گرم هر ۱۲ ساعت همراه یا بعد از غذا مصرف می‌شود.

اشکال دارویی متفورمین

Tablet:۵۰۰ mg
F.C. Tablets: ۵۰۰ mg

مکانیسم اثر

هورمون رشد یکی از هورمون‌های هیپوفیز قدامی می‌باشد.

فارماكوكينتيك

نیمه عمر مصرف دارو به دنبال تزریق داخل وریدی ۳۰-۲۰ دقیقه و پس از تزریق داخل عضلانی یا زیرجلدی حدود ۵-۳ ساعت است. طول اثر دارو ۴۸-۱۲ ساعت است. متابولیسم دارو کبدی و دفع آن از طریق صفرا می‌باشد.

موارد منع مصرف سوماتروپین

در هیپوتروئیدیسم درمان نشده یا تومورهای بدخیم، خصوصاً تومور داخل جمجمه‌ای که به طور فعال در ۱۲ ماه گذشته رشد کرده باشد، سوماتروپین نباید مصرف شود.

هشدارها

۱. مصرف دارو تنها در بیماران با اپی فیز باز مجاز می‌باشد.
۲. در افراد مبتلا به دیابت ممکن است تنظیم مقدار مصرف داروی ضد دیابت لازم باشد.

عوارض جانبی

تشکیل آنتی‌بادی، واکنش‌های موضعی آلرژیک، درد و تورم در ناحیه تزریق و افزایش خوش‌خیم فشار داخل جمجمه‌ای از عوارض جانبی مصرف این دارو هستند.

تداخل دارويي سوماتروپین

استفاده همزمان مقادیر زیاد استروئیدهای آنابولیک، آندروژن‌ها، استروژن‌ها و هورمون‌های تیروئید با این دارو باعث تسریع بسته شدن اپی فیزها می‌شود. مصرف طولانی مدت مقادیر درمان کورتیکوتروپین(ACTH) و مقادیر بالای خوراکی کورتیکواستروئیدها، باعث مهار پاسخ به هورمون رشد می‌شود.

نکات قابل توصیه سوماتروپین

۱. قبل از به کار بردن این فرآورده باید حساسیت به هورمون رشد و مصرف همزمان سایر داروها خصوصاً کورتیکواستروئیدها و کورتیکوتروپین را در نظر گرفت.
۲. دارو باید به مقدار مناسب تجویز شده و میزان رشد به طور منظم توسط پزشک تعیین شود.
۳. در صورتی که درمان با شکست مواجه شود، آزمون‌های سرولوژیک برای تعیین میزان پادتن برعلیه هورمون رشد انجام شود.
۴. سن استخوان طی درمان باید هر سال تعیین شود.
۵. بررسی عملکرد تیروئید و ارزیابی بروز ضایعات داخل جمجمه‌ای لازم می‌باشد.
۶. تزریق داخل عضلانی دارو بسیار دردناک می‌باشد.

مکانیسم اثر

سیلاستاتین به عنوان مهار کننده آنزیم دهیدروپپتیدازI در کلیه، باعث مهار متابولیسمک لیویایمی‌پنم و تولید متابولیت‌های نفروتوکسیک و غیر فعال می‌شود. این دارو فاقد فعالیت آنتی‌باکتریال بوده و تاثیری بر اثرات آنتی‌باکتریال ایمی‌پنم ندارد.
.

عوارض جانبی ایمی پنم

این دارو همیشه همراه با مهارکننده آنزیمی سیلاستاتین تجویز می‌شود. عوارض جانبی ناشی از ترکیب این دو دارو همانند عوارض ناشی از دیگر بتالاکتام‌ها می‌باشد. واکنش‌های افزایش حساسیت مثل راش‌های پوستی، کهیر، ائوزینوفیلی، تب و ندرتاً آنافیلاکسی می‌توانند رخ دهند. آثار گوارشی مثل حالت تهوع و استفراغ، اسهال، بی رنگ شدن دندان‌ها و زبان و تغییر در حس چشایی می‌توانند ایجاد شوند. مواردی از افزایش در مقادیر آنزیم‌های کبدی و اختلال در پارامترهای خونی مشاهده شده است. پس از تزریق، واکنش‌های موضعی مثل درد و یا ترومبوفلبیت می‌توانند رخ دهند. پس از مصرف دارو، تشنج نیز ممکن است رخ بدهد. مخصوصاً در بیماران دارای سابقه ضایعه سیستم عصبی مرکزی و یا عملکرد ضعیف کلیوی. اما گاهی هم در افرادی که فاقد فاکتورهای مستعد بوده‌اند و با دوزهای توصیه شده تشنج رخ داده است. در کودکان تغییر رنگ در ادرار به سمت قرمز که ضرری هم ندارد مشاهده شده است.
پیشگیری از عوارض جانبی: ایمی‌پنم-سیلاستاتین را نباید در بیمارانی که به آن حساسیت دارند تجویز کرد و در مورد بیماران حساس به پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و دیگر بتالاکتام‌ها به علت وجود احتمال بروز واکنش‌های افزایش حساسیت متقاطع، تجویز این دارو باید با احتیاط صورت گیرد. در بیماران مبتلا به اختلالات کلیوی باید با احتیاط تجویز شود و دوز تجویزی به طور متناسب کاهش یابد. در بیماران مبتلا به اختلالات سیستم عصبی مرکزی مثل صرع مراقبت ویژه مورد نیاز است.

تداخل دارويي

در صورت مصرف همزمان این دارو با گانسیکلوویر، منجر به بروز بیماری صرع می‌شود.

مقدار مصرفایمی پنم به صورت انفوزیون داخل وریدی یا تزریق داخل عضلانی عمیق مصرف می‌شود. هنگام تجویز داخل وریدی، دوزهای ۲۵۰ یا ۵۰۰ میلی‌گرمی طی ۲۰ تا ۳۰ دقیقه به صورت انفوزیون داده می‌شود و دوزهای ۷۵۰ میلی‌گرمی تا یک گرمی طی ۴۰ تا ۶۰ دقیقه انفوزیون می‌شود. دوز معمول داخل وریدی در بالغین و در کودکان بالای ۴۰ کیلوگرم یک تا دو گرم در روز در چند نوبت و هر ۶ تا ۸ ساعت ایت که به شدت عفونت بستگی دارد و در عفونت‌های تهدید کننده، دوزهایی تا حداکثر ۴ گرم تجویز می‌شود.
در مورد کودکان ۳ ماهه و یا بزرگتر و با وزن کمتر از ۴۰ کیلوگرم هر ۶ ساعت دوز ۱۵ تا ۲۰ میلی گرم به صورت انفوزیون داخل وریدی تجویز می‌شود و دوز کلی روزانه نباید از ۲ گرم تجاوز کند. در کودکان مبتلا به عفونت متوسطدوزهای بالاتری تا حد ۴ گرم در روز داده می‌شود و در کودکان بزرگتر و مبتلا به سیستیک فیبروزیز دوزهایی تا حد۹۰ میلی‌گرم به صورت روزانه داده می‌شود. در مورد نوزادان کمتر از ۳ ماه دوزهای زیر تجویز می شود: از ۴ هفته تا ۳ ماه ۲۵ میلی‌گرم هر ۶ ساعت، از یک تا ۴ هفته۲۵ میلی‌گرم هر ۸ساعت و زیر یک هفتگی ۲۵ میلی‌گرم هر ۱۲ ساعت تجویز می‌شود.
جهت پروفیلاکسی عفونت‌های جراحی، ایمی پنم با دوز یک گرم به صورت داخل وریدی در زمان ایجاد بیهوشی داده می‌شود که با یک گرم دیگر از این دارو در ۳ ساعت بعد پیگیری می‌شود و دوزهای اضافی ۵۰۰ میلی‌گرمی ۸ و ۱۶ ساعت بعد در صورت لزوم به کار می‌روند. در بالغین مبتلا به عفونت‌های ملایم تا متوسط ایمی‌پنم در دوزهای ۵۰۰ یا ۷۵۰ میلی‌گرمی هر ۱۲ ساعت به صورت داخل عضلانی تجویز می‌شود.

مکانیسم اثر آلبومین

آلبومین یک تنظیم کننده مهم حجم خون در گردش است و ۸۰-۷۰ درصد فشار انکوتیک کلوئید پلاسما را ایجاد می‌کند.

فارماكوكينتيك

نیمه عمر دفع دارو ۲۰-۱۵ روز است. رقیق شدن خون ناشی از مصرف این فرآورده طی چند دقیقه بروز می‌کند. طول اثر دارو به حجم اولیه خون بستگی دارد. اگر حجم خون کاهش یافته باشد، افزایش حجم به مدت چند ساعت باقی می‌ماند. در بیمارانی که حجم خون آنها طبیعی است، اثر دارو به مدت کمتری باقی خواهد ماند. آلبومین در سرتاسر آب خارج سلولی توزیع می‌شود. بیش از ۶۰% آن در بخش مایع خارج سلولی قرار می‌گیرد.

موارد منع مصرف آلبومین

این دارو در افراد مبتلا به کم خونی شدید، نارسایی قلبی، افزایش حجم خون و خیز ریوی نباید مصرف شود.

عوارض جانبی آلبومین

نارسایی احتقانی قلب، کاهش قابلیت انقباضی عضله قلب، خیز ریوی و احتباس آب و املاح از عوارض مصرف این دارو هستند.

تداخل دارويي

هیچ گونه تداخل قابل توجهی با داروها ندارد

نکات قابل توصیه آلبومین

۱- محلول‌های حاوی آلبومین را می توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی، به بیماران تزریق نمود.
۲- محلول‌ حاوی آلبومین را می توان بدون رقیق نمودن یا پس از رقیق کردن با محلول تزریقی کلرور سدیم ۰/۹ درصد یا محلول تزریقی دکستروز ۵ درصد مصرف کرد. نباید از آب استریل برای تزریق برای این منظور استفاده نمود، زیرا منجر به کاهش متعاقب در اسمولاریته و در نتیجه افزایش بروز خطر همولیز کشنده و نارسائی حاد کلیوی می‌شود.

اشکال دارویی آلبومین

Infusion : ۵% 
Infusion : ۲۰% ( ۵۰ ml)

موارد استفاده آسپیرین

آسپرین برای درمان دردهای خفیف تا متوسط (سردرد، دیس منوره، میالژی، دردهای دندانی)، درمان درد و التهاب در بیماران آرتریت روماتوئید، اوستئوآرتریت و نیز کاهش تب اندیکاسیون دارد. همچنین به علت اثرات ضد پلاکتی، این دارو در درمان اولیه اختلالات قلبی-عروقی (آنژین پکتوریس، انفارکتوس میوکارد) نیز کاربرد دارد.

مکانیسم اثر آسپیرین

این دارو، آنزیم سیکلواکسیژناز را مهار می‌کند و پلاکت‌ها به این اثر بسیار حساس هستند. همچنین اثرات ضد التهابی آن از طریق مهار تولید آنتی بادی‌، مهار آزاد شدن هیستامین به وسیله آنتی‌ژن و تثبیت نفوذپذیری مویرگها طی واکنش‌های ایمونولوژیکی اعمال می‌شود.

فارماكوكينتيك

آسپرین پس از تجویز به فرم خوراکی به خوبی از طریق دستگاه گوارش جذب می‌شود و به میزان ۹۰-۸۰% به پروتئین‌های پلاسما متصل می‌شود. نیمه عمر دارو ۳-۲ ساعت است و به طور وسیعی در کبد متابولیزه می‌شود. دارو توانایی عبور از جفت و شیر را نیز دارد.

موارد منع مصرف

در کودکان زیر ۱۲ سال (احتمال بروز سندرم ری)، افراد مبتلا به زخم دستگاه گوارشی، هموفیلی، افراد دارای سابقه حساسیت به سایر داروهاای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) و کسانی که دچار ترومبوسیتوپنی، آنژیوادم و پولیپ‌های بینی همراه با آسم هستند نباید مصرف شود.

هشدارها

۱- در بیماری‌هایی مانند آسم، الرژی، آسیب‌های کلیوی یا کبدی، کاهش آب بدن، اولسرپپتیک و کمبود G۶PD باید با احتیاط فراوان مصرف شود.

۲- مصرف آسپرین، درمان مناسبی برای کودکان مبتلا به بیماری‌های خفیف نبوده و در کودکان زیر ۱۲ سال فرآورده‌های حاوی آن، مگر در موارد خاص نظیر آرتریت جوانان، نباید مصرف شود.

عوارض جانبی آسپیرین

تحریک ملایم دستگاه گوارش، گاهی همراه با خونریزی بدون علامت و افزایش زمان خونریزی، از عوارض شایع مصرف این دارو است. در بیماران حساس، ممکن است اسپاسم برونش‌ها و واکنش‌های پوستی بروز نماید. همچنین نارسایی کلیوی، کبدی و عوارض عصبی نظیر اختلال شناخت، سرگیجه، وزوز گوش، تشنج، افسردگی، اختلالات اسید-باز و اثرات تب‌زا از عوارض وابسته به مقدار مصرف این دارو می‌باشند.

تداخل دارويي

الف- خطر خونریزی ناشی از مصرف داروهای ضد انعقاد خوراکی در حین درمان با این دارو تشدید می‌شود.

ب- مصرف همزمان این دارو با آنتی بیوتیک‌ها، کورتیکواستروئیدها و NSAIDs احتمال بروز عوارض گوارشی را تشدید می‌کند.

ج- مصرف همزمان این دارو با فوروزماید، آمینوگلیکوزیدها، سیس پلاتین، کاپرومایسین، اریترومایسین و نکومایسین، احتمال تشدید اتوتوکسیتی را زیاد می‌کند و از این نظر باید بیمار را چک کرد.

نکات قابل توصیه

الف- در کودکان تب دار با علائم سرماخوردگی و زیر ۱۲سال به علت احتمال بروز سندروم ری (Reye ‘s syndrome) مصرف آسپیرین به عنوان داروی ضد تب و ضد درد، منع مصرف دارد.
ب- در بیماران با سابقه آسم، احتمال تشدید حملات به دنبال مصرف آسپیرین افزایش می‌یابد.